Όνειρα και Φαντασίωση

Σκέψεις και συνοψίσεις πάνω σε συνέντευξη Ράμφου στον Λάλα.

Στην αντικουλτούρα που διαμορφώθηκε μεταπολιτευτικά η επιδίωξη ήταν η ανάδειξη των λαϊκών στρωμάτων και η συμμετοχή τους στην ευδαιμονία, στην απόλαυση, ή αλλιώς όλα για όλους. Αυτό μόνο δια του διαρκούς δανεισμού έγινε δυνατόν.

Το όνειρο αναφέρεται σε ένα μέλλοντα χρόνο, αποτελεί μια επιδίωξη. Η φαντασίωση αντίθετα έχει για κύριο χαρακτηριστικό την αμεσότητα, χωρικά και χρονικά και καταργεί το μέλλον αφού εστιάζεται στο ευδαιμονικό παρόν.

Όταν το όνειρο γίνεται πραγματικότητα, τη θέση του ονείρου την παίρνει η φαντασίωση. Και τότε την πραγματικότητα την καταλαμβάνει το χάος και ο παραλογισμός γιατί το μέλλον έχει διαγραφεί και το παρόν δεν έχει προς τα που να πορευτεί. Το μέλλον απαιτεί την λογική, αφού την χρειάζεται για τον σχεδιασμό του, ενώ το παρόν (και ειδικώς το ευδαιμονικό) δεν την έχει ανάγκη αφού τα έχει όλα.

Στον ελληνικό χώρο που 40 χρόνια λειτούργησε αυτό το μοντέλο, το χάος αυτό κρυσταλλώθηκε στον αρνητισμό, στην επίδειξη, στις μανιχαϊστικές πολώσεις - όλα ενδείξεις ανάγκης για διαφοροποίηση και όχι κατανόηση και συναίνεση που είναι οι καθοριστικοί παράγοντες για σύνθεση και δημιουργία μέλλοντος χρόνου.

Μέσα στο Ελληνικό πρόβλημα, όπου μπερδεύουμε τις επιθυμίες με την πραγματικότητα, μπερδεύουμε και την πραγματικότητα με τις ιδέες. Οι ιδεολογίες δεν είναι τίποτα άλλο παρά η μετατροπή των φαντασιώσεων σε λογική, δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.