Α. Διαφωτισμός (18ος αιώνας)
Έξοδος από τον Μεσαιωνικό κολεκτιβισμό.
Προτάγματα: Κάτω ο Θεός (ο μηδενισμός της αυθυπερβατικής διάστασης του ανθρώπου), Κάτω η Ομάδα (ο μηδενισμός της αυτονομίας του συλλογικού υποκειμένου έναντι του ατόμου).
Προτάγματα: Ζήτω το Άτομο, Zήτω η Φύση (μαζί με την "φύση" (φιλαυτία, πλεονεξία, εριστικότητα) του Ανθρώπου?)
Κέντρο του ατόμου: η λογική και η παρατήρηση.
Β. Ρομαντισμός (τέλη 18ου αιώνα)
Κάτω η Αριστοκρατία του προηγούμενου κινήματος.
Ζήτω το Συναίσθημα
Κάτω η απολυτοσύνη της Λογικής
Ζήτω η Τέχνη
Το κίνημα συνδέθηκε ισχυρά με τις ιδέες του Ζαν Ζακ Ρουσσώ.
Ο άνθρωπος εξακολουθεί να είναι άτομο, αλλά ο κοινωνιο-οντολογικός μηδενισμός μετριάζεται, λόγω του φόβου μήπως οδηγήσει στην κοινωνική αποσύνθεση. Η πίστη στη λογική και την παρατήρηση αντισταθμίζεται από την παραδοχή της «απεριόριστης ψυχικής ενδοχώρας», που είναι το συναίσθημα, καθώς και από τη συνακόλουθη εκτίμηση που αποδίδεται στην τέχνη. Από πλευράς αντιπαράθεσης Νεωτερικότητας – Μεσαίωνα μπορεί να θεωρηθεί ως ελιγμός του νέου ανθρωπολογικού τύπου, για να ενσωματώσει τους φόβους των μεσαιωνικών καταλοίπων και να εξουδετερώσει την κριτική των ιδεολόγων του κολεκτιβισμού, την επικεντρωμένη στην κατηγορία για μηδενισμό.
Γ. Μοντερνισμός (μέσα 19ου αιώνα ως τη δεκαετία του ’60).
Επιτελείται η πραγμάτωση πλέον των προταγμάτων του Διαφωτισμού και η ολοκλήρωση του νεωτερικού ατόμου:
Κάτω ο Θεός, Κάτω η Ομάδα, Ζήτω το Άτομο.
Η τεχνολογία γιγαντώνεται αποκτά κυρίαρχη θέση στην καθημερινότητα και ο άνθρωπος καθίσταται η ψυχή των γιγάντιων αυτονομημένων βιομηχανικών συστημάτων.
Το τέλος εποχής σημάνθηκε από τους δυο παγκοσμίους πολέμους.
Δ. Μεταμοντερνισμός (δεκαετία 70 και πέρα)
Μέσα σ’ αυτήν τελειώνει η νεωτερική ατομικότητα.
Είναι η επέκταση του μηδενισμού από τον Θεό και την Ομάδα, στην ίδια την ατομική προσωπικότητα.
Ο μεταμοντέρνος άνθρωπος δεν είναι άτομο, αλλά δυναμικό ετεροκαθοριζόμενων σχέσεων, τερματικό πολλαπλών δικτύων, ανταλλακτικό αυτονομημένων συστημάτων. (Επιστροφή σε έναν τεχνολογικό αυτή τη φορά κολεκτιβισμό;)
Στη φάση αυτή ο απόλυτος σχετικισμός και η απονοηματοδότηση των αξιών, αναιρεί κάθε έννοια εσωτερικού μηχανισμού αυτορρύθμισης και καταργεί στην πράξη ολόκληρη τη μυστικιστική κοινωνική οντολογία της θέλησης για δύναμη και της ικανότητας για απόφαση, πάνω στην οποία οικοδομήθηκε ο νεωτερικός ατομικισμός.
Έξοδος από τον Μεσαιωνικό κολεκτιβισμό.
Προτάγματα: Κάτω ο Θεός (ο μηδενισμός της αυθυπερβατικής διάστασης του ανθρώπου), Κάτω η Ομάδα (ο μηδενισμός της αυτονομίας του συλλογικού υποκειμένου έναντι του ατόμου).
Προτάγματα: Ζήτω το Άτομο, Zήτω η Φύση (μαζί με την "φύση" (φιλαυτία, πλεονεξία, εριστικότητα) του Ανθρώπου?)
Κέντρο του ατόμου: η λογική και η παρατήρηση.
Β. Ρομαντισμός (τέλη 18ου αιώνα)
Κάτω η Αριστοκρατία του προηγούμενου κινήματος.
Ζήτω το Συναίσθημα
Κάτω η απολυτοσύνη της Λογικής
Ζήτω η Τέχνη
Το κίνημα συνδέθηκε ισχυρά με τις ιδέες του Ζαν Ζακ Ρουσσώ.
Ο άνθρωπος εξακολουθεί να είναι άτομο, αλλά ο κοινωνιο-οντολογικός μηδενισμός μετριάζεται, λόγω του φόβου μήπως οδηγήσει στην κοινωνική αποσύνθεση. Η πίστη στη λογική και την παρατήρηση αντισταθμίζεται από την παραδοχή της «απεριόριστης ψυχικής ενδοχώρας», που είναι το συναίσθημα, καθώς και από τη συνακόλουθη εκτίμηση που αποδίδεται στην τέχνη. Από πλευράς αντιπαράθεσης Νεωτερικότητας – Μεσαίωνα μπορεί να θεωρηθεί ως ελιγμός του νέου ανθρωπολογικού τύπου, για να ενσωματώσει τους φόβους των μεσαιωνικών καταλοίπων και να εξουδετερώσει την κριτική των ιδεολόγων του κολεκτιβισμού, την επικεντρωμένη στην κατηγορία για μηδενισμό.
Γ. Μοντερνισμός (μέσα 19ου αιώνα ως τη δεκαετία του ’60).
Επιτελείται η πραγμάτωση πλέον των προταγμάτων του Διαφωτισμού και η ολοκλήρωση του νεωτερικού ατόμου:
Κάτω ο Θεός, Κάτω η Ομάδα, Ζήτω το Άτομο.
Η τεχνολογία γιγαντώνεται αποκτά κυρίαρχη θέση στην καθημερινότητα και ο άνθρωπος καθίσταται η ψυχή των γιγάντιων αυτονομημένων βιομηχανικών συστημάτων.
Το τέλος εποχής σημάνθηκε από τους δυο παγκοσμίους πολέμους.
Δ. Μεταμοντερνισμός (δεκαετία 70 και πέρα)
Μέσα σ’ αυτήν τελειώνει η νεωτερική ατομικότητα.
Είναι η επέκταση του μηδενισμού από τον Θεό και την Ομάδα, στην ίδια την ατομική προσωπικότητα.
Ο μεταμοντέρνος άνθρωπος δεν είναι άτομο, αλλά δυναμικό ετεροκαθοριζόμενων σχέσεων, τερματικό πολλαπλών δικτύων, ανταλλακτικό αυτονομημένων συστημάτων. (Επιστροφή σε έναν τεχνολογικό αυτή τη φορά κολεκτιβισμό;)
Στη φάση αυτή ο απόλυτος σχετικισμός και η απονοηματοδότηση των αξιών, αναιρεί κάθε έννοια εσωτερικού μηχανισμού αυτορρύθμισης και καταργεί στην πράξη ολόκληρη τη μυστικιστική κοινωνική οντολογία της θέλησης για δύναμη και της ικανότητας για απόφαση, πάνω στην οποία οικοδομήθηκε ο νεωτερικός ατομικισμός.
No comments:
Post a Comment
Αν πράγματι έχεις κάτι να πεις πες το.