Όπως λέει και ο παλιός Ράμφος η δυτική κουλτούρα προάγει την εξατομίκευση και δεν μπορεί να συστήσει κοινωνία ενιαίου ψυχικού δεσμού
(για αυτό και στην γλώσσα τους δεν υπάρχει τονισμός που να δίνει προσωδιακή υφή στο λόγο, σε αντίθεση με τα αρχαία ελληνικά - η προσωδία, το τραγούδι δηλαδή, είναι ενέργημα κοινού ψυχικού βίου, ενώ ο μονότονος λόγος είναι ο λόγος του εξατομικευμένου ορθολογισμού. Και επίσης στις δυτικές γλώσσες υπάρχει (αποκρυσταλλωμένη, στατική, εννοιακή) ουσιαστικότητα (Λόγος, Γνώση κτλ) ενώ στα αρχαία υπάρχει ρηματικότητα (Λέγειν, Ιδείν, κτλ) που είναι ενέργημα κοινής ψυχής και δράσης)
Ο ενιαίος ψυχικός δεσμός προϋποθέτει, λέω, κοινά βιώματα, στενή σχέση με την Παράδοση και εν τέλει σφιχτή κοινότητα. Τα νέα ήθη δεν είναι ευπρόσδεκτα και το διαφορετικό πολεμιέται γιατί παραφωνεί μέσα στην κοινή προσωδία.
Στην Δύση, η ανεκτικότητα στο διαφορετικό είναι πολύ υψηλή γιατί η κοινωνία απαρτίζεται από υποκειμενικότητες χαλαρά συνδεδεμένες, και άρα αρκετό ενδιάμεσο χώρο για να χωρέσει το διαφορετικό, όχι με αγκάλιασμα αλλά με αδιαφορία, δηλαδή γκετοποίηση.
Το αγκάλιασμα του διαφορετικού όπως το καταλαβαίνω εγώ φιλοσοφικά (και όχι ως ο εαυτός μου - ως θεωρία δηλαδή και όχι ως βίωμα) είναι η προσπάθεια να συστήσει κάποιος ταυτότητα δια του ουμανισμού, όπως ίδια προσπάθεια σύστασης ταυτότητας είναι και ο πόλεμος του διαφορετικού (π.χ. ρατσιστές).
Ο Ζίζεκ λέει ότι ο true fundamentalist αντιμετωπίζει το διαφορετικό με ένα εύρος αντιδράσεων, από αδιαφορία μέχρι συγκατάβαση. Εδώ έχω μια ένσταση: Ο really true fundamentalist μάλλον εξ' ορισμού διεκδικεί για την κοσμοθεωρία του την κατοχή της Απόλυτης Αλήθειας, πράγμα που σημαίνει ότι η εσωτερική τάξη των πραγμάτων της διαταράσσεται σφόδρα από την ύπαρξη των απίστων. Δεν χρειάζεται οι 'άπιστοι' να κάνουν κάτι (που θα κάνουν), αλλά αρκεί η ύπαρξη τους για την διαταραχή. Σαν να έχεις σιγουρέψει από διάφορα δευτερογενή στοιχεία ότι στο δίπλα σπίτι η γυναίκα κακοποιεί τον άντρα της. Φωνές και τσακωμοί μπορεί να μην ακούγονται αλλά είσαι σίγουρος για το τι συμβαίνει. Μπορείς ποτέ να ησυχάσεις; Η σκέψη σε τρελαίνει.
Ο David Hume, πιστός, έλεγε ότι μια ηθική πράξη αποτελεί εξ' ορισμού και την επιβράβευσή της. Ο μόνος τρόπος να δείξει κανείς πραγματικό σεβασμό στο Θεό είναι να δρα ηθικά, αγνοώντας την ύπαρξη του Θεού. Μήπως θα έπρεπε η Ευρώπη να ξαναθυμηθεί την αθεϊστική κουλτούρα της;
Ποια είναι η απάντηση στο πρόβλημα του που να βρούμε την ισορροπία μεταξύ του σεβασμού στα πιστεύω του άλλου και στην ελευθερία της έκφρασης; Ο Ζίζεκ λέει ότι δεν χρειάζεται να απαντήσουμε σε αυτό (που δεν μπορούμε άλλωστε) αλλά να κηρύξουμε το πρόβλημα λάθος και να πούμε ότι πραγματικά εννοούμενος σεβασμός στον άλλο δεν είναι να τον πατρονάρουμε σαν να είναι ανήλικο και για να μην χαλάσουμε την εικόνα του για τον κόσμο, αλλά να υποβάλλουμε τα πιστεύω του σε καλόπιστη κριτική ανάλυση.
Αυτή βέβαια πιστεύω ότι είναι μια τελείως δυτική διαλεκτική με το πρόβλημα που εν τέλει καταλήγει στην ελευθερία της έκφρασης ως ανώτατη αξία. Αν κάποιος δεν θέλει να υποκύψει στην αντιδεξιά υποκρισία (aka αριστερίστικη αντικουλτούρα), θα πρέπει να παραδεχτεί ότι εφ' όσον κάποιος επιλέγει να ζήσει σε ένα άλλο τόπο με άλλη κουλτούρα και κοσμοθεωρία, θα πρέπει να δεχτεί ότι οι γηγενείς δεν έχουν καμιά υποχρέωση να αλλάξουν την κουλτούρα τους για να σεβαστούν την κουλτούρα του νεοφερμένου.
H παγκοσμιοποίηση φέρνει κοντά (κυριολεκτικά μιλώντας) τους λαούς αλλά ενώ ένας Πλάτωνας θα χαιρόταν γιατί όταν οι διαφορετικοί άνθρωποι έρχονται κοντά ανακαλύπτουν αυτά που τους συνέχουν και εν τέλει δημιουργείται στη συνείδησή τους η απόλυτη συνέχουσα συνιστώσα, ο Άνθρωπος, ενώ πιο προσγειωμένοι θα φοβούνταν για εξάρσεις βίας καθώς περισσότερη επικοινωνία σημαίνει καταρχάς περισσότερες συγκρούσεις.
Κι αυτό γιατί ο Άλλος βιώνεται συνήθως (όπως λέει και ο Φρόιντ) σαν ένα Αντικείμενο, ένας τραυματικός εισβολέας, κάποιος του οποίου ο διαφορετικός τρόπος ζωής (ή η Απόλαυση όπως ενσαρκώνεται στις συμπεριφορές του) μας μπερδεύει, μας ανακατώνει και τελικά μας ενοχλεί. Οπότε και όταν θα έρθει πολύ κοντά σχεδόν σίγουρα θα πυροδοτηθούν βίαιες αντιδράσεις.
Το δυτικό μοντέλο που έχει κατηγορηθεί για αποξένωση είναι από αυτή τη σκοπιά (δεχόμενοι την φροϊδική αφήγηση) το πιο λειτουργικό: Έχει ένα κώδικα διακριτικότητας κατά τον οποίο δεν επιτρέπεται να πας πολύ κοντά στον άλλο (με όλες τις έννοιες), έτσι ώστε η 'αλληλοκατανόηση' αντικαθίσταται από το 'να μην μπλέκεται ο ένας στα πόδια του άλλου', ή 'από μακριά και αγαπημένοι'.
Σχετιζόμενο άμεσα με τα παραπάνω είναι και το επόμενο post περί Γλώσσας, Διαίρεσης και Βίας.
(για αυτό και στην γλώσσα τους δεν υπάρχει τονισμός που να δίνει προσωδιακή υφή στο λόγο, σε αντίθεση με τα αρχαία ελληνικά - η προσωδία, το τραγούδι δηλαδή, είναι ενέργημα κοινού ψυχικού βίου, ενώ ο μονότονος λόγος είναι ο λόγος του εξατομικευμένου ορθολογισμού. Και επίσης στις δυτικές γλώσσες υπάρχει (αποκρυσταλλωμένη, στατική, εννοιακή) ουσιαστικότητα (Λόγος, Γνώση κτλ) ενώ στα αρχαία υπάρχει ρηματικότητα (Λέγειν, Ιδείν, κτλ) που είναι ενέργημα κοινής ψυχής και δράσης)
Ο ενιαίος ψυχικός δεσμός προϋποθέτει, λέω, κοινά βιώματα, στενή σχέση με την Παράδοση και εν τέλει σφιχτή κοινότητα. Τα νέα ήθη δεν είναι ευπρόσδεκτα και το διαφορετικό πολεμιέται γιατί παραφωνεί μέσα στην κοινή προσωδία.
Στην Δύση, η ανεκτικότητα στο διαφορετικό είναι πολύ υψηλή γιατί η κοινωνία απαρτίζεται από υποκειμενικότητες χαλαρά συνδεδεμένες, και άρα αρκετό ενδιάμεσο χώρο για να χωρέσει το διαφορετικό, όχι με αγκάλιασμα αλλά με αδιαφορία, δηλαδή γκετοποίηση.
Το αγκάλιασμα του διαφορετικού όπως το καταλαβαίνω εγώ φιλοσοφικά (και όχι ως ο εαυτός μου - ως θεωρία δηλαδή και όχι ως βίωμα) είναι η προσπάθεια να συστήσει κάποιος ταυτότητα δια του ουμανισμού, όπως ίδια προσπάθεια σύστασης ταυτότητας είναι και ο πόλεμος του διαφορετικού (π.χ. ρατσιστές).
Ο Ζίζεκ λέει ότι ο true fundamentalist αντιμετωπίζει το διαφορετικό με ένα εύρος αντιδράσεων, από αδιαφορία μέχρι συγκατάβαση. Εδώ έχω μια ένσταση: Ο really true fundamentalist μάλλον εξ' ορισμού διεκδικεί για την κοσμοθεωρία του την κατοχή της Απόλυτης Αλήθειας, πράγμα που σημαίνει ότι η εσωτερική τάξη των πραγμάτων της διαταράσσεται σφόδρα από την ύπαρξη των απίστων. Δεν χρειάζεται οι 'άπιστοι' να κάνουν κάτι (που θα κάνουν), αλλά αρκεί η ύπαρξη τους για την διαταραχή. Σαν να έχεις σιγουρέψει από διάφορα δευτερογενή στοιχεία ότι στο δίπλα σπίτι η γυναίκα κακοποιεί τον άντρα της. Φωνές και τσακωμοί μπορεί να μην ακούγονται αλλά είσαι σίγουρος για το τι συμβαίνει. Μπορείς ποτέ να ησυχάσεις; Η σκέψη σε τρελαίνει.
Ο David Hume, πιστός, έλεγε ότι μια ηθική πράξη αποτελεί εξ' ορισμού και την επιβράβευσή της. Ο μόνος τρόπος να δείξει κανείς πραγματικό σεβασμό στο Θεό είναι να δρα ηθικά, αγνοώντας την ύπαρξη του Θεού. Μήπως θα έπρεπε η Ευρώπη να ξαναθυμηθεί την αθεϊστική κουλτούρα της;
Ποια είναι η απάντηση στο πρόβλημα του που να βρούμε την ισορροπία μεταξύ του σεβασμού στα πιστεύω του άλλου και στην ελευθερία της έκφρασης; Ο Ζίζεκ λέει ότι δεν χρειάζεται να απαντήσουμε σε αυτό (που δεν μπορούμε άλλωστε) αλλά να κηρύξουμε το πρόβλημα λάθος και να πούμε ότι πραγματικά εννοούμενος σεβασμός στον άλλο δεν είναι να τον πατρονάρουμε σαν να είναι ανήλικο και για να μην χαλάσουμε την εικόνα του για τον κόσμο, αλλά να υποβάλλουμε τα πιστεύω του σε καλόπιστη κριτική ανάλυση.
Αυτή βέβαια πιστεύω ότι είναι μια τελείως δυτική διαλεκτική με το πρόβλημα που εν τέλει καταλήγει στην ελευθερία της έκφρασης ως ανώτατη αξία. Αν κάποιος δεν θέλει να υποκύψει στην αντιδεξιά υποκρισία (aka αριστερίστικη αντικουλτούρα), θα πρέπει να παραδεχτεί ότι εφ' όσον κάποιος επιλέγει να ζήσει σε ένα άλλο τόπο με άλλη κουλτούρα και κοσμοθεωρία, θα πρέπει να δεχτεί ότι οι γηγενείς δεν έχουν καμιά υποχρέωση να αλλάξουν την κουλτούρα τους για να σεβαστούν την κουλτούρα του νεοφερμένου.
H παγκοσμιοποίηση φέρνει κοντά (κυριολεκτικά μιλώντας) τους λαούς αλλά ενώ ένας Πλάτωνας θα χαιρόταν γιατί όταν οι διαφορετικοί άνθρωποι έρχονται κοντά ανακαλύπτουν αυτά που τους συνέχουν και εν τέλει δημιουργείται στη συνείδησή τους η απόλυτη συνέχουσα συνιστώσα, ο Άνθρωπος, ενώ πιο προσγειωμένοι θα φοβούνταν για εξάρσεις βίας καθώς περισσότερη επικοινωνία σημαίνει καταρχάς περισσότερες συγκρούσεις.
Κι αυτό γιατί ο Άλλος βιώνεται συνήθως (όπως λέει και ο Φρόιντ) σαν ένα Αντικείμενο, ένας τραυματικός εισβολέας, κάποιος του οποίου ο διαφορετικός τρόπος ζωής (ή η Απόλαυση όπως ενσαρκώνεται στις συμπεριφορές του) μας μπερδεύει, μας ανακατώνει και τελικά μας ενοχλεί. Οπότε και όταν θα έρθει πολύ κοντά σχεδόν σίγουρα θα πυροδοτηθούν βίαιες αντιδράσεις.
Το δυτικό μοντέλο που έχει κατηγορηθεί για αποξένωση είναι από αυτή τη σκοπιά (δεχόμενοι την φροϊδική αφήγηση) το πιο λειτουργικό: Έχει ένα κώδικα διακριτικότητας κατά τον οποίο δεν επιτρέπεται να πας πολύ κοντά στον άλλο (με όλες τις έννοιες), έτσι ώστε η 'αλληλοκατανόηση' αντικαθίσταται από το 'να μην μπλέκεται ο ένας στα πόδια του άλλου', ή 'από μακριά και αγαπημένοι'.
Σχετιζόμενο άμεσα με τα παραπάνω είναι και το επόμενο post περί Γλώσσας, Διαίρεσης και Βίας.
No comments:
Post a Comment
Αν πράγματι έχεις κάτι να πεις πες το.