Λέει ο Γιανναράς σχετικά με την ιεράρχηση των προβλημάτων μας:
...Να λύσουμε πρώτα το 'εφιαλτικό αινιγμα του θανάτου', και μετά να ασχοληθούμε με το οικολογικό πρόβλημα, μια και το δεύτερο αφορά την εφήμερη ύπαρξή μας, ενώ το πρώτο την αιώνια μας ζωή.
Αιώνια ζωή υπάρχει ασφαλώς, αλλά φυσικά όχι με τον τρόπο που ετοιμόρροποι μωρόγεροι καθώς και πλανημένοι, ξιπασμένοι νέοι προτίθενται να πιστέψουν.
Η αιώνια ζωή είναι το πέρασμα της σκυτάλης από τον ένα οργανισμό στον άλλο, στο συμπαντικό συνεχές, και πιο συγκεκριμένα όταν μιλάμε για ανθρώπους, η αιώνια ζωή είναι η μεταλαμπάδευση των ιδεών από τον ένα άνθρωπο στον άλλο. Μέσα από τις ιδέες και τις πράξεις του κάθε ανθρώπου, φωτίζεται ο δρόμος των ερχόμενων. Τα έχει πει ο Καζαντζάκης απείρως πιο όμορφα από μένα.
Έτσι μια ζωή καλοσύνης, προσφοράς και αγάπης δεν θα σου εξασφαλίσει μια θέση στον παράδεισο όπου η δική σου ψυχούλα θα την περνάει ζάχαρη, ενώ οι άλλες θα γίνονται μερέντα στην κόλαση, αλλά μια τέτοια ζωή θα έχει φωτίσει όσους πέρασαν από το πλάι σου σε όλη τη ζωή σου, και θα τους έχει αφήσει μια τέτοια κληρονομιά που είναι πιθανό να γίνουν συνεχιστές σου.
Αυτό είναι η αιώνια ζωή και έχει αποκλειστικά κοινωνικό χαρακτήρα, ενώ διασφαλίζει μια κάποια πιθανότητα σωτηρίας όχι δικιάς σου, προσωπικής σωτηρίας, αλλά της αυριανής κοινωνίας.
Τα περί αθανασίας της ψυχής, στο μέτρο που ταιριάζουν με την γενική ιδέα του περάσματος των ιδεών και των πράξεων από άνθρωπο σε άνθρωπο είναι αποδεκτά, αλλά πολύ φοβάμαι ότι η ορολογία προδιαθέτει ρηχούς και φοβητσιάρηδες ανθρώπους να φαντασιώνονται μια προσωπική σωτηρία. Τι τραγικά εγωιστική θεώρηση!
...Να λύσουμε πρώτα το 'εφιαλτικό αινιγμα του θανάτου', και μετά να ασχοληθούμε με το οικολογικό πρόβλημα, μια και το δεύτερο αφορά την εφήμερη ύπαρξή μας, ενώ το πρώτο την αιώνια μας ζωή.
Αιώνια ζωή υπάρχει ασφαλώς, αλλά φυσικά όχι με τον τρόπο που ετοιμόρροποι μωρόγεροι καθώς και πλανημένοι, ξιπασμένοι νέοι προτίθενται να πιστέψουν.
Η αιώνια ζωή είναι το πέρασμα της σκυτάλης από τον ένα οργανισμό στον άλλο, στο συμπαντικό συνεχές, και πιο συγκεκριμένα όταν μιλάμε για ανθρώπους, η αιώνια ζωή είναι η μεταλαμπάδευση των ιδεών από τον ένα άνθρωπο στον άλλο. Μέσα από τις ιδέες και τις πράξεις του κάθε ανθρώπου, φωτίζεται ο δρόμος των ερχόμενων. Τα έχει πει ο Καζαντζάκης απείρως πιο όμορφα από μένα.
Έτσι μια ζωή καλοσύνης, προσφοράς και αγάπης δεν θα σου εξασφαλίσει μια θέση στον παράδεισο όπου η δική σου ψυχούλα θα την περνάει ζάχαρη, ενώ οι άλλες θα γίνονται μερέντα στην κόλαση, αλλά μια τέτοια ζωή θα έχει φωτίσει όσους πέρασαν από το πλάι σου σε όλη τη ζωή σου, και θα τους έχει αφήσει μια τέτοια κληρονομιά που είναι πιθανό να γίνουν συνεχιστές σου.
Αυτό είναι η αιώνια ζωή και έχει αποκλειστικά κοινωνικό χαρακτήρα, ενώ διασφαλίζει μια κάποια πιθανότητα σωτηρίας όχι δικιάς σου, προσωπικής σωτηρίας, αλλά της αυριανής κοινωνίας.
Τα περί αθανασίας της ψυχής, στο μέτρο που ταιριάζουν με την γενική ιδέα του περάσματος των ιδεών και των πράξεων από άνθρωπο σε άνθρωπο είναι αποδεκτά, αλλά πολύ φοβάμαι ότι η ορολογία προδιαθέτει ρηχούς και φοβητσιάρηδες ανθρώπους να φαντασιώνονται μια προσωπική σωτηρία. Τι τραγικά εγωιστική θεώρηση!
No comments:
Post a Comment
Αν πράγματι έχεις κάτι να πεις πες το.