Σε συνέχεια του σκεπτικού από το προηγούμενο post, o Zizek λέει ότι θα πρέπει να αποφεύγουμε όπως ο διάβολος το λιβάνι την λογική της σύνθεσης μεταξύ δυο αντιτιθέμενων θέσεων όταν η μια από αυτές είναι αντιθετικό παράγωγο της άλλης.
Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι απαραίτητο να αναγνωρίζουμε ποιο είναι το καθοριστικό στοιχείο στις θέσεις μας, αυτό που δημιουργεί τη γιουνγκιανή σκιά του.
Η θέση του Ζίζεκ για παράδειγμα είναι ότι δεν υπάρχει τρόπος να συγκεράσουμε φονταμενταλισμό (communitarian-totallitarianism) και φιλελευθερισμό (liberal individualism) (ένας από τους μεγάλους παγκοσμίους πολέμους μας που είναι σε εξέλιξη) μια και ο φονταμενταλισμός (όπως φαίνεται από άφθονα παραδείγματα) είναι αποτέλεσμα του φιλελευθερισμού.
Η λύση λοιπόν είναι να αναγνωρίσουμε ως ψευδό τον πόλεμο φονταμενταλισμού - φιλελευθερισμού και να μην ψάχνουμε να βρούμε κάποια ενδιάμεση σύνθεση.
Κάθε φορά που κάποιος την πέφτει στην κομμουνιστική φιλοσοφία επικαλούμενος τα αποτυχημένα παραδείγματα εφαρμογής της πρέπει να του υπενθυμίζεται ότι δεν μπορεί ύστερα να χρησιμοποιεί για την υπεράσπιση του καπιταλισμού/φιλελευθερισμού το επιχείρημα ότι δεν είναι αρκετά ελεύθερος ο καπιταλισμός και γι' αυτό αποτυγχάνει.
Αν λοιπόν υπάρχει κάτι που αξίζει να σωθεί στον φιλελευθερισμό, πρέπει να πάμε ένα βήμα μετά τον φιλελευθερισμό. Η πραγματική αντίθεση είναι όλο αυτό το πεδίο του φιλελευθερισμού (μαζί με τον φονταμενταλισμό που παράγει) από τη μία versus την αυθεντική αριστερά.
Κάθε φασισμός είναι ένδειξη/αποτέλεσμα μιας αποτυχημένης επανάστασης. Εδώ ο Ζίζεκ μάλλον εννοεί ότι απέτυχε η κομμουνιστική επανάσταση και έρχονται οι φασισμοί. Οπότε πρέπει να ξαναεφεύρουμε την αυθεντική αριστερά.
Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι απαραίτητο να αναγνωρίζουμε ποιο είναι το καθοριστικό στοιχείο στις θέσεις μας, αυτό που δημιουργεί τη γιουνγκιανή σκιά του.
Η θέση του Ζίζεκ για παράδειγμα είναι ότι δεν υπάρχει τρόπος να συγκεράσουμε φονταμενταλισμό (communitarian-totallitarianism) και φιλελευθερισμό (liberal individualism) (ένας από τους μεγάλους παγκοσμίους πολέμους μας που είναι σε εξέλιξη) μια και ο φονταμενταλισμός (όπως φαίνεται από άφθονα παραδείγματα) είναι αποτέλεσμα του φιλελευθερισμού.
Η λύση λοιπόν είναι να αναγνωρίσουμε ως ψευδό τον πόλεμο φονταμενταλισμού - φιλελευθερισμού και να μην ψάχνουμε να βρούμε κάποια ενδιάμεση σύνθεση.
Κάθε φορά που κάποιος την πέφτει στην κομμουνιστική φιλοσοφία επικαλούμενος τα αποτυχημένα παραδείγματα εφαρμογής της πρέπει να του υπενθυμίζεται ότι δεν μπορεί ύστερα να χρησιμοποιεί για την υπεράσπιση του καπιταλισμού/φιλελευθερισμού το επιχείρημα ότι δεν είναι αρκετά ελεύθερος ο καπιταλισμός και γι' αυτό αποτυγχάνει.
Αν λοιπόν υπάρχει κάτι που αξίζει να σωθεί στον φιλελευθερισμό, πρέπει να πάμε ένα βήμα μετά τον φιλελευθερισμό. Η πραγματική αντίθεση είναι όλο αυτό το πεδίο του φιλελευθερισμού (μαζί με τον φονταμενταλισμό που παράγει) από τη μία versus την αυθεντική αριστερά.
Κάθε φασισμός είναι ένδειξη/αποτέλεσμα μιας αποτυχημένης επανάστασης. Εδώ ο Ζίζεκ μάλλον εννοεί ότι απέτυχε η κομμουνιστική επανάσταση και έρχονται οι φασισμοί. Οπότε πρέπει να ξαναεφεύρουμε την αυθεντική αριστερά.
No comments:
Post a Comment
Αν πράγματι έχεις κάτι να πεις πες το.